Pierwsze wzmianki o kościele – kaplicy we WŁOSTOWICACH pochodzą z XV wieku od Jana Długosza, zapisane w: „LIBER BENEFICIORUM DIOECESIS CRACOVIENSIS”. Wioski: Włostowice, Puławy, Parchatka, Skowieszyn i Wólka Profecka należą do parafii JAROSZYN (obecnie Góra Puławska). Jan Długosz pisze: „Wieś Włostowice, należąca do parafii Jaroszyn, ma swoją drewnianą kaplicę, do której proboszcz jaroszyński w niedziele i święta ze Mszą św. przeprawia się łódką przez Wisłę”. Wspomniana kaplica pw. Nawiedzenia NMP powstała w 1603 roku.
Dopiero w 1639 roku, dzięki ówczesnym dziedzicom Włostowic – hrabiom Tęczyńskim – osiada we Włostowicach ksiądz Jan Szaforski, jako „komendariusz” – „filialista”, zależny od proboszcza w Jaroszynie.
Ksiądz Marcin Witkowski, następca po zmarłym 13 marca 1661 r. ks. Janie Szaforskim pisze: „Po śmierci czcigodnego ks. Jana Szaforskiego, komendaryusza włostowickiego, ja Marcin Witkowski otrzymałem komendaryę włostowicką od Jego Ekscelencyi Andrzeja Trzebickiego z Bożej łaski Biskupa Krakowskiego, dnia 13 września 1661 roku. Tak w kościele, jak na plebanii zastałem straszliwą nędzę. Zaznaczam to na tych poszarpanych kartkach podartej księgi ochrzczonych, ufając Bogu, iż znajdą się jacyś dobroczyńcy, którzy mi do podźwignienia wszystkiego pomogą”.
Dnia 12 sierpnia 1676 roku dzięki zabiegom ówczesnego właściciela Włostowic, księcia Stanisława Lubomirskiego, wielkiego marszałka koronnego, dekretem biskupa krakowskiego Andrzeja Trzebickiego, kościół włostowicki zaliczony został do rzędu parafialnych, odłączając go od parafii Jaroszyn. Do parafii Włostowice należą: Puławy, Wólka Profecka, Parchatka i Skowieszyn. Pierwszym proboszczem zostaje ówczesny komendariusz włostowicki ks. Adam Zahajowski.
W roku 1726 księżna Elżbieta Sieniawska z Lubomirskich buduje (obecnie istniejący) murowany kościół w stylu późnego baroku pod wezwaniem ŚW. JÓZEFA, według projektu Franciszka Mayera – Czecha z Moraw. Zakończenie budowy kościoła nastąpiło w 1728 roku. Wybudowany kościół wymagał wyposażenia pod względem liturgicznym. W 1731 roku właścicielami Włostowic zostali Czartoryscy, którzy wielką troską otoczyli parafialną świątynię. W kronice parafialnej czytamy: „Czartoryscy wprawdzie nie sprawiali zbyt kosztownych przedmiotów do kościoła włostowickiego, nie mniej jednak, jak o kościół, tak i o proboszcza dbali”. Rodzinie książąt Czartoryskich zawdzięczamy między innymi istniejącą do dzisiaj marmurową posadzkę, chrzcielnicę w stylu rokoko, wykonaną przez rzeźbiarzy puławskich w 1755 roku. W 1801 roku Czartoryscy umieszczają w kościele obrazy olejne, malowane przez Kazimierza Woyniakowskiego (1772-1812) ucznia Bacciarellego: w ołtarzu głównym – Świętej Rodziny, a na ścianach bocznych Św. Barbary i Św. Teresy z Avila. Do tych obrazów pozowały księżniczki Czartoryskie – Maria i Zofia – córki Adama i Izabeli z Flemingów.
W tym samym roku 1801 książę Adam Kazimierz Czartoryski przeznaczył miejsce na nowy cmentarz grzebalny, między Włostowicami a Puławami, istniejący i czynny do dnia dzisiejszego. Są tu groby wielu zasłużonych osób wyznania katolickiego, prawosławnego i ewangelickiego.
W 1817 roku w bocznych ołtarzach umieszczono obrazy Chrystusa niosącego krzyż i Matki Bożej Karmiącej malowane „sepią” przez Zofię Kicką z Matuszewiczów (1797–1822).
Ksiądz Józef Dobrzyński pełniący obowiązki proboszcza od 1822 r. miał zaszczyt przygotować uroczystość konsekracji kościoła, której dokonał 29 października 1826 r. ks. bp Józef Marceli Dzięcielski (biskup lubelski).
Po likwidacji kaplicy w pałacu Czartoryskich w 1885 roku przekazano do kościoła figury 12 Apostołów w stylu neogotyckim.
W roku 1900 ksiądz Karol Dębiński odnowił wnętrze kościoła. Ołtarz główny z piaskowca i cztery ołtarze boczne murowane, wykonał artysta malarz z Warszawy – Stanisław Rudziński.
Ks. Karol Dębiński w 1904 r. w kronice parafialnej pisze: „Wieś Włostowice leżała tuż nad brzegiem Wisły, która, nie wiem czy obrażona przez Włostowiczan, czy też ulegając tylko chwilowemu kaprysowi, przed dwoma blisko wiekami o parę wiorst wyżej od Włostowic, pod Parchatką, bez żadnej widocznej przyczyny rzuciła się w lewo, no i popłynęła dzisiejszym korytem, a Włostowice zostawiła nad lichą i błotnistą strugą, w której nawet żaba w przystępie rozpaczy utopić się nie może”.
30 września 1919 roku ks. bp Marian Fulman erygował parafię Wniebowzięcia NMP w Puławach przy kaplicy Czartoryskich, zbudowanej w latach 1801-1803 wg projektu Christiana Piotra Aignera z fundacji księcia Adama Czartoryskiego.
Kiedy w 1939 r. wybuchła wojna, we Włostowicach proboszczem był ks. Wacław Podkowski, a od 1941 r. ks. Stanisław Zawadzki. Chociaż ciężkie czasy okupacji niemieckiej nie sprzyjały inwestycjom, to dzięki Jego staraniom w kościele zamontowane zostały nowe organy, wykonane przez Zygmunta Kamińskiego z Warszawy.
Prawdziwy renesans przeżyła świątynia, gdy 30 maja 1961 roku obowiązki proboszcza objął ks. mgr Zbigniew Staszkiewicz. Kościół wymagał szybkiego i kapitalnego remontu. Jeszcze w tym samym roku rozpoczęły się prace konserwatorskie i naprawiające uszkodzenia wojenne. Wnętrze kościoła pomalował miejscowy parafianin Stefan Makarewicz. Większość prac wykonali społecznie miejscowi rzemieślnicy.
Kolejne remonty i prace modernizacyjne wykonywał ks. mgr Ryszard Kościk – proboszcz parafii w latach 1977-2000.
1986 rok – remont elewacji kościoła, dzwonnicy i parkanu
1987 rok – malowanie dachu na kościele i remont organów
1995 rok – modernizacja placu przed kościołem
Kościół włostowicki, jak każdy inny obiekt zabytkowy, wymaga nieustannej troski, stąd kolejne prace konserwatorskie wykonywane są dzięki wielkiej ofiarności parafian.
